السلام علی الطفل الرضیع

سلام بر پسر مهربان خانه ما

شش ماهه که می شوی روضه کربلا و شش ماهه در دلمان زنده می شود. آب که می خواهی، شیر که می خوری، حتی نگاه کردن به چشمان معصومت قلب آدم را آتش میزند. گویی روضه مجسم در خانه مان شده ای وقتی با نهایت عشق به بابا حسینت نگاه می کنی و تمام لحظه های با بابا بودن را می خندی از جان و دل. این روزها وقتی از بین اصوات نامفهومی که می گویی بابا را میشنویم شش ماهگی مفهوم دیگری برایمان پیدا می کند. این روزها با وجود علی اکبر بودنت برایمان علی اصغر شده ای. 

بابی انت و امی و نفسی و اولادی یا اباعبدالله

چشم وا کردم وخود را وسط صحن وسرا ، عرش خدا، کرب وبلا ، مست و رها در دل آیینه جدا از غم دیرینه ولی دست به سینه یله دیدم من سر تا به قدم محو حرم بال ملک دور و برم یک سره مبهوت به لاهوت رسیدم چه بگویم که چه دیدم که دل از خویش بریدم به خدا رفت قرارم نه به توصیف چنین منظره ای واژه ندارم سپس آهسته نشستم،و نوشتم (فقط ای اشک امانم بده تا سجدهء شکری بگذارم )که به ناگاه نسیم سحری از سر گلدستهء باران واذان آمدو یک گوشه از آن پردهء در شور عراقی و حجازی به هم آمیخته را پس زدو چشم دلم افتاد به اعجاز خداوند به شش گوشهء معشوق خدایا تو بگو این منم آیا که سراپا شده ام محو تمنا و نماشا فقط این را بنویسید رسیده است لب تشنه به دریا دلم آزاد شد از همهمه دور از همه مدهوش غم وغصه فراموش در آغوش ضریح پسر فاطمه آرام سر انجام گرفتم.